Ва ўрочышчы за Купяцічамі мы сустрэліся з героем нашага матэрыялу — вадзіцелем-тысячнікам ААТ «Пачапава» Дзянісам ГМІРАМ.
…На круглым загарэлым твары маладога чалавека пабліскваюць неспакойныя шэрыя вочы… Быццам ён ужо загадзя думаў пра мае пытанні. Малады вадзіцель усхвалявана ловіць кожнае маё слова і пачынае гаворку…
Дзяніс Гмір нарадзіўся ў вёсцы Купяцічы. Маці – Святлана Канстанцінаўна – працуе галоўным бухгалтарам у ААТ «Пачапава». Бацька – Мікалай Іванавіч – інжынерам-электрыкам. Больш за трыццаць год таму сям’я Гмір пераехала са Столінскага раёна ў Купяцічы, дзе мужу з жонкай, як маладым спецыялістам, далі жыллё. З часам у маладой сям’і з’явіліся на свет сыны Дзяніс і Мікалай.
Скончыўшы Купяціцкую СШ, Дзяніс паступіў у ліцэй будаўнікоў на спецыяльнасць «плітачнік-абліцоўшчык». Пасля атрымання дыплому малады чалавек адправіўся служыць у армію. Нейкі час Дзяніс ездзіў на заробкі ў Расію, а ў красавіку 2022 года прыйшоў на працу ў ААТ «Пачапава» вадзіцелем.
З пэўным пачуццём трывогі і адначасова гонару за сваю рашучасць – вось так узяцца за незнаёмую працу і крута павярнуць сваё жыццё – заходзіў Дзяніс на мехдвор. Разам з іншымі механізатарамі пераапрануўся і ўзяў ключы ад машыны. Усміхнуўся, бо злавіў сябе на думцы: хто б мог падумаць, што ён вернецца ў родную гаспадарку, ажэніцца і будзе тут працаваць вадзіцелем? Хутка пакрочыў да свайго грузавіка. Гаспадарліва агледзеў яго – усё было ў парадку. Вырашыў не чакаць механіка, якому было даручана апякаць навічкоў. Завёў грузавік і націснуў на газ — стрэлка спідометра задрыжэла: «Трэба спяшацца, сёння шмат працы».
Дзяніс лічыць вялікім козырам у сваёй рабоце тое, што ён мясцовы.
– Патрэбна разумець людзей, з якімі працуеш, – дзеліцца мой субяседнік. – Мабыць, мае калегі паспрыялі майму прыходу ў прафесію і працы ў гаспадарцы. А таксама мае бацькі, якія заўсёды былі добрым прыкладам у жыцці. Ну і, канечне, жонка Іна і дачушка Паліна, для якіх я жыву і працую.
… Здаецца, усё сабраў. Ён зайшоў у пакой і пацалаваў двухмесячную дачушку. Яна спала без коўдры, толькі ў адной пялёнцы. Дзяніс накрыў яе — з форткі цягнула свежым паветрам. Ён паціху зачыніў за сабой пакой.
– Можа, паснедаеш, Дзяніс? – спытала жонка.
Яна прагна ўглядалася ў яго твар, такі знаёмы і дарагі да самай маленькай рыскі.
– Спазняюся ўжо, – Дзяніс заспяшаўся, абняў жонку і пабег.
Трэба спяшацца. Абы не падвяла машына. Ён вытрымае і дзень, і ноч. І скуль столькі сілы ў яго?..
Дарога была пустая, і Дзяніс ціснуў на газ. Па баках нічога не было відаць. Ён рэзаў цемру святлом фар. Чым далей ад’язджаў ад дому, тым больш думаў аб дачушцы і жонцы.
…Іх сустрэча з Інай. Як яны ў першы раз сядзелі ў кафэ, калі Дзяніс яшчэ зусім юнак, які толькі што вярнуўся з арміі, не змог пачаць размову. Таму першай загаварыла Іна. Вусны дзяўчыны разышліся ва ўсмешцы, калі яна глядзела на такога засмучанага і сур’ёзнага Дзяніса. Ёй захацелася прытуліць яго да сябе, як дзіця.
Рояцца думкі і знікаюць, і ўсплываюць зноў… Здаецца, што ён трымае на руках сваю дачушку Палінку. Сонечныя зайчыкі, як матылькі, садзяцца на маленькі тварык. Дзяўчынка нібы ловіць іх вочкамі і смяецца, як гэта ўмеюць рабіць немаўляты.
У адчыненую фортку ўрываецца бадзёрае ранішняе паветра. Дзяніс радасна пад’язджае на поле, дзе яго чакаюць іншыя механізатары, каб пачаць новы працоўны дзень…
Таццяна ПАЛХОЎСКАЯ, p-v.by
Фота аўтара